Του Κυριάκου Βελισσάριου
Η “μεγαλύτερη Δημοκρατία του κόσμου”, ενώπιον των ευθυνών και των ορίων της. Ενώπιον και των ιστορικών εκκρεμοτήτων της.
Από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε ότι, στις 17 Ιουλίου θα καταθέσει ενώπιον του Κογκρέσου ο Ρόμπερτ Μιούλερ, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού οι… προσδοκίες περί της αρχής του τέλους για τον Ντόναλντ Τραμπ άρχισαν να καλπάζουν.
Φυσικά, κανείς δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις, όπως για παράδειγμα έναν “πυροβολισμό” από τον πρώην Διευθυντή του FBI και Ειδικό Σύμβουλο στο θέμα της “συνωμοσίας Τραμπ-Ρωσίας”, που θα οδηγούσε στη συνέχεια στην έναρξη των θεσμικών διαδικασιών καθαίρεσης του σημερινού ενοίκου του Λευκού Οίκου.
Η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, άλλωστε, είναι εξαιρετικά έμπειρη, ώστε… να μην πατήσει το κουμπί, και να μην επιτρέψει στον Τραμπ να μιλήσει για πολιτική δίωξή του, ώστε να πολλαπλασιάσει έτσι τις πιθανότητες επανεκλογής του στην αναμέτρηση του 2020.
Εκείνο ωστόσο που μπορεί να ξεκινήσει με την κατάθεση Μιούλερ, είναι η διαμόρφωση της κεντρικής ρητορικής για την απόλυτη αναγκαιότητα έξωσης του Ντόναλντ Τραμπ από τον Λευκό Οίκο. Με τη μόνη θεσμικά ανεκτή “καθαίρεση”: Από τον ίδιο τον αμερικανικό λαό, στις προεδρικές εκλογές του 2020.
