Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη.
Η κλινική ψυχολογία δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα το στοιχείο εσωτερικής ηρεμίας, διαφορετικό για κάθε άνθρωπο, συγκυρία και εποχή, που σου επιτρέπει να ξυπνάς κάθε μέρα με την όρεξη να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο από την προηγούμενη.
Τη διαδρομή για την συναισθηματική αποτύπωση της ψυχής του ανθρώπου, δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα πλήρες και πολυδιάστατο μοντέλο, που να την αποκρυπτογραφήσει.
Τι μας κάνει να κλαίμε, να γελάμε, να αισιοδοξούμε, να μελαγχολούμε.
Εκείνο ωστόσο που η επιστήμη έχει καταγράψει, είναι το αυταπόδεικτο συναίσθημα “φρένου”, που αισθάνεται κάποιος τις εορταστικές ημέρες.
Όσο γενναιόδωρη και αν έχει υπάρξει η ζωή μαζί του, όσο φωτεινή κι αν φαντάζει η στάθμιση θετικών και αρνητικών σημείων στη ζωή του.
Πάντα, κάτι και κάποιος θα λείπει.
Και ειδικά τις γιορτινές μέρες, η συγκυρία της απώλειας “φουσκώνει”. Έστω για μια στιγμή, σε μια φευγαλέα σκέψη.
Καλό είναι λοιπόν, ειδικά τις γιορτινές ημέρες, να μην ξεχνάμε εκείνους που έχουν λιγότερους λόγους για να γιορτάζουν.
Να χαμογελούν.
Να σηκώνουν τα μάτια από το έδαφος, ή να μην βλέπουν τον μακρινό ορίζοντα μονάχα κενό.
Και να τους αφιερώνουμε μια τρυφερή σκέψη.
