Του Μάνου Οικονομίδη
Ας το πάρουμε αλλιώς… Η πραγματική γενέθλια πράξη μιας άλλης, διαφορετικής και Ενωμένης Ευρώπης, “συνελήφθη” την ημέρα που έπεσε η Βαστίλη. Την ημέρα που οι Γάλλοι γιορτάζουν ως επέτειο της επανάστασης συνείδησης που ήρθε να πιάσει το νήμα με τις διδαχές του Διαφωτισμού, και να δοκιμάσει στην πράξη πόσο εφικτή ήταν η υλοποίησή τους.
Η κατάληξη γνωστή και αναμενόμενη. Βρήκαμε τοίχο. Οι ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης κατέληξαν στη γκιλοτίνα που οι ίδιοι εμπνεύστηκαν, το κίνημα αποδείχτηκε “μεγαλύτερο από όλους μαζί”, και χρειάστηκε ένας σχεδόν δικτάτορας, ο αυτοκράτορας Ναπολέων Βοναπάρτης, για να ξαναβρεί τον δρόμο της η πιο συναρπαστική κοινωνία της ηπείρου μας.
Κι όμως, μπορεί η Ευρώπη να έζησε αναρίθμητους πολέμους στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και τις μέρες μας, μπορεί η ήπειρος να ισοπεδώθηκε από δυο Παγκοσμίους Πολέμους, η συναρπαστική ετερότητα κουλτούρας και συνειδήσεων που σεργιανίζει στα μέρη μας ωστόσο, αποδείχτηκε “μέταλλο”.
Τις τελευταίες πολλές δεκαετίες κερδίσαμε πολλές μάχες. Από αυτές που αθροιστικά εξαργυρώνονται στον επίλογο ως νίκη και στον “μεγάλο πόλεμο”. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι, δεν έχουμε ακόμη καταλάβει ποιός είναι ο αντίπαλος. Τι μας κρατάει από το να αγκαλιάσουμε ένα περισσότερο φωτεινό και αισιόδοξο πεπρωμένο μέλλοντος.
Κάθε απάντηση δεκτή. Η απόκριση άλλωστε δεν μπορεί να είναι μονολεκτική. Ας δοκιμάσουμε ωστόσο να σκεφτούμε ως χαρτογραφημένο εχθρό την αδυναμία μας να είμαστε “αναγεννησιακοί”. Ανοικτοί σε νέες ιδέες. Αμφισβητώντας κατεστημένες νοοτροπίες και συμπεριφορές. Πρόθυμοι να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε, όπως θα έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι.
Το συναρπαστικό εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης παραμένει μέχρι και σήμερα αφόρητα ατελές, λόγω της αδυναμίας μας να κοιτάξουμε πίσω, όσο χρειάζεται για να μην… χάσουμε το δρόμο για το μέλλον.
Να ξαναδιαβάσουμε τον Διαφωτισμό. Να κινητροδοτήσουμε μια νέα (ατομική, συλλογική, εθνική) Αναγέννηση. Άλλωστε, το μέλλον, αν δεν το βρεις, το φτιάχνεις. Από την αρχή…
