Του Μάνου Οικονομίδη
Η Ιστορία της διαδρομής και της εξέλιξης της ανθρωπότητας, είναι έμπλεη παραδειγμάτων αυτοτελών προσωπικοτήτων. Εκείνων που κατάφεραν να αποτυπώσουν το όνομά τους στη συνείδηση και τις καρδιές των ανθρώπων, σε συνδυασμό με την Ιστορία των εθνών.
Προσωπικότητες με ειδικό βάρος και εκτόπισμα, που άλλαξαν το μέλλον. Κάποιες φορές, επειδή κατάφεραν να γίνουν οι ίδιοι η αλλαγή που ήθελαν να δουν. Και η ιστορική μνήμη ταξιδεύει συχνά στο δικό τους παρελθόν, για να εξηγήσει το παρόν και να διορθώσει το μέλλον.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε μια τέτοια εμβληματική προσωπικότητα. Συνδέοντας την πολιτική περπατησιά του με θυελλώδεις στιγμές της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας. Και σφραγίζοντας την πιο ομαλή περίοδο που έζησε ποτέ αυτός ο τόπος. Τη Μεταπολίτευση, την οποία ξεκίνησε ο ίδιος, όταν επέστρεψε από τη Γαλλία τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου του 1974, για να αποδειχθεί αντάξιος της εθνικής αγωνίας ενός ολόκληρου λαού, να επιστρέψει στην υπεραξία της Δημοκρατίας, αναίμακτα.
Η επέτειος Αποκατάστασης της Δημοκρατίας είναι μια στιγμή στην Ιστορία, που μάλλον έχει υποτιμηθεί ως προς τη μοναδικότητά της. Ο Καραμανλής αξιοποίησε το προσωπικό ειδικό βάρος του, για να περάσει η Ελλάδα αναίμακτα και αβλαβώς, από το καθεστώς της επταετούς δικτατορίας, στην κανονικότητα της Δημοκρατίας.
Έλυσε τις εκκρεμότητες με το πολιτειακό, νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα, έθεσε τις βάσεις για την εθνική συμφιλίωση και την υπέρβαση του εθνικού διχασμού που μας είχε κληρονομήσει ο Εμφύλιος. Και, αφού τα έκανε όλα αυτά, μόνος εκείνος, απέναντι στη συναισθηματική παρόρμηση ενός ολόκληρου λαού, υλοποίησε την ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη. Διασφαλίζοντας… εφ’ όρου ζωής, το μέλλον του τόπου.
Στην Αμερική, τη χώρα της αποθέωσης των συμβολισμών, θα μας κοιτούσαν περίεργα, που ακόμη δεν έχουμε ονομάσει σε… «Ημέρα Καραμανλή», την 24η Ιουλίου. Ένας άνθρωπος, μια στιγμή στην Ιστορία. Το έθνος μας δεν το έχει ζήσει συχνά.
Οι γενιές που ακολουθήσαμε, ευγνωμονούσες… κύριε Πρόεδρε.
