Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το φετινό πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της, είχε μια καινοφανή συναισθηματική σημειολογία.
Ενδεχομένως, στην περίπτωση που οι πολιτικές συγκυρίες το απαιτήσουν, να είναι το τελευταίο που απηύθυνε ως Καγκελάριος της Γερμανίας.
Μεταξύ μας, ως η φυσική ηγέτης της Ενωμένης Ευρώπης.
Έχοντας σώσει το CDU, την Κεντροδεξιά και συνολικά την Ευρώπη, επιβάλλοντας ως διάδοχό της τον… κλώνο της, Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ, η Άνγκελα Μέρκελ συνομιλεί πλέον με την υστεροφημία και το πεπρωμένο της.
Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει.
Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που, στη σημερινή Ευρώπη δεν υπάρχει κάποιο ισοδύναμό της, σε επίπεδο ηγετικού αποτυπώματος.
Γι’ αυτό και θέλησε νς εμφανιστεί ως “πατερούλης”.
Της Ευρώπης, αλλά και της Γερμανίας,
Μιλώντας για την ανάγκη εθνικής ενότητας.
Στο Βερολίνο, και φυσικά στις Βρυξέλλες.
Ο εχθρός άλλωστε, είναι κοινός.
Η ακροδεξιά, το μίσος, η τύφλωση.
