Του Νίκου Φυλάγγελου
Από τις εκλογές του 2007, όταν ο Κώστας Καραμανλής πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από 3 εκατομμύρια Έλληνες, έχει να δει αυτή η χώρα νικητή εκλογών με στοιχεία πολιτικής ηγεμονίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, η Κεντροδεξιά αρχικά, μετά το 2009, και το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια, υπέστησαν συρρίκνωση της κοινωνικής βάσης τους, στα όρια της πολιτικής μελαγχολίας. Και φυσικά, όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, όταν το δείγμα μικραίνει, επικρατούν οι πιο ακραίοι.
Αυτή είναι η βασική κακοδαιμονία του πολιτικού συστήματος από το 2009 και μετά. Η επέλαση των άκρων, οριζόντια μεταξύ των κομμάτων. Με φυσική εξέλιξη και αποτέλεσμα, να επιλέξουν τη στάση της αποστασιοποίησης και της αποχής μεγάλες μάζες μετριοπαθών Ελλήνων, που δεν ήθελαν με τη συμμετοχή τους να νομιμοποιήσουν τη διολίσθηση των κομματικών ηγεσιών στα άκρα. Είτε… συνειδησιακά, είτε ως… αναγκαίο κακό, στο πλαίσιο εσωκομματικών ισορροπιών.
Με φόντο τις κάλπες της 26ης Μαϊου, η πραγματική και ανομολόγητη ανησυχία των σημερινών ηγεσιών των “συστημικών” κομμάτων, δηλαδή του Αλέξη Τσίπρα, του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Φώφης Γεννηματά, είναι να καταγραφεί στην κάλπη των ευρωεκλογών μια μεγάλη αποχή. Ειδικά αν στη… διπλανή κάλπη για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, οι πολίτες προσέλθουν, προφανώς για να ψηφίσουν… φίλους και συγγενείς που είναι υποψήφιοι.
Αν μια τέτοια εκτίμηση, την οποία προσυπογράφουν σε off the record συζητήσεις όλοι οι δημοσκόποι, επιβεβαιωθεί, η χώρα-μαιευτήριο της Δημοκρατίας θα βρεθεί ενώπιον ενός πρωτοφανούς και χωρίς ιστορικό προηγούμενο εθνικό αδιέξοδο. Κάπου εκεί, αρχίζουν τα προβλήματα…
