Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Σαν σήμερα, πριν από τέσσερα χρόνια το 61% των Ελλήνων έλεγε «όχι» στο δημοψήφισμα που αιφνιδιαστικά είχε προκηρύξει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως αποδείχτηκε, έγινε άσκοπα. Ακόμα και το ερώτημά του ήταν έτσι διατυπωμένο, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κατά το δοκούν την επόμενη ημέρα, κάτι που συνέβη με απροκάλυπτο τρόπο και το «όχι» μετετράπη σε «ναι».
Εκείνο το «όχι» των Ελλήνων δεν αποτελούσε μια συνολική άρνηση στην Ευρώπη ή στο νόμισμά της. Ηταν μια κραυγή αγανάκτησης για το κατάντημα μιας Ενωσης λαών, που φτιάχτηκε για να προσφέρει αλληλεγγύη και ασφάλεια, και κατέληξε να λειτουργεί ως δυνάστης των φτωχών, των αδύναμων και των απείθαρχων. Ηταν η αποδοκιμασία του κακέκτυπου της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, κυρίως, η αντίδραση εναντίον της αλαζονικής Γερμανίας, που με το έτσι θέλω επέβαλε την ηγεμονία της.
Το μήνυμα εκείνου του δημοψηφίσματος δεν αναλύθηκε σωστά. Ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι απλοποιούν το αποτέλεσμα και βλέπουν διχασμό μεταξύ φιλοευρωπαίων και αντιευρωπαίων. Μέγα λάθος. Δεν συνέβη αυτό εκείνο το βράδυ. Δεν αναμετρήθηκαν δύο τάσεις, δεν υπήρχαν αντίπαλα στρατόπεδα. Το βασικό μήνυμα δεν ήταν ότι δεν θέλουμε την Ευρώπη, αλλά ότι τέτοια που έγινε η Ευρώπη, να τη βράσουμε.
Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο εκείνο το 61% του ελληνικού λαού και να ταυτιστεί μαζί του, σήμερα μοιάζει βαθιά νυχτωμένος και εκτός πραγματικότητας. Ισως είναι λογικό, επειδή πλέον είναι και ο ίδιος συμμέτοχος σε αυτήν την κατάσταση.
Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος ήρθε στην εξουσία με την πρόθεση να αλλάξει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά την Ευρώπη συνολικά, συμβιβάστηκε σε τέτοιον βαθμό, που έγινε ο καλύτερος φίλος των Γερμανών, το παράδειγμα προς μίμηση. Οι κολακείες του Σόιμπλε, φαντάζομαι, μόνο ανατριχίλα προκαλούν στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, τι να μας πουν τώρα όλοι αυτοί για την… κακή Ευρώπη;
Πόσο μάλλον που από τη μεγάλη μάχη των τελευταίων ημερών στις Βρυξέλλες ο Ελληνας πρωθυπουργός έλαμψε διά της απουσίας του. Εκεί όπου παίχτηκε το μέλλον μας για τα επόμενα χρόνια, εμείς λείπαμε. Πώς θα αλλάξεις, κ. Τσίπρα, την Ευρώπη έτσι; Μέσω αντιπροσώπου και μάλιστα Ισπανού; Αστεία πράγματα και ενδεικτικά της… ισπανικής υποχώρησης (σε όλα τα επίπεδα) των «αντιστασιακών» του γλυκού νερού.
Αντίστοιχες ευθύνες, φυσικά, για τη στραβή πορεία της Ε.Ε. έχουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που ουδέποτε αντιστάθηκαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν ακόμα και εχθρούς της Ελλάδας (βλέπε Βέμπερ). Ομως αυτοί τουλάχιστον δεν παρέστησαν τους επαναστάτες. Τους συμβιβασμούς που έκαναν τους πλήρωσαν και θα τους ξαναπληρώσουν, αν συνεχίσουν τα ίδια. Κάποια στιγμή η χώρα πρέπει να υψώσει ανάστημα και όποιος τολμήσει να το κάνει θα γράψει ιστορία. Προς το παρόν, όμως, κανείς δεν μοιάζει να έχει τα κότσια.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται στα χειρότερά της. Οσο κι αν οι αξιωματούχοι της (οι περισσότεροι διορισμένοι γραφειοκράτες, υπάλληλοι συμφερόντων) λένε υποκριτικά ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρηθούν οι ίδιες ισορροπίες και τα ίδια κατεστημένα. Οι Γερμανοί, κυνικοί και αχόρταγοι, εξακολουθούν να τα θέλουν όλα. Και τα πήραν, με τις πλάτες του Μακρόν και των άλλων δορυφόρων τους.
Στην πρόσφατη μαραθώνια Σύνοδο Κορυφής καταλύθηκε η δημοκρατία. Ανετράπη η βούληση των λαών και η ψήφος τους. Αλλα αποτελέσματα έβγαλαν οι ευρωεκλογές και άλλα αποφάσισε το κονκλάβιο των ηγετών. Οπως έγινε με το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015! Γι’ αυτή την αντιδημοκρατική διαστροφή δυστυχώς δεν μιλά κανένας. Από το παράθυρο επεβλήθη ως επικεφαλής της Κομισιόν η υπουργός Αμυνας της Μέρκελ, που ούτε καν κατήλθε ως υποψήφια στις ευρωεκλογές. Ουδείς την ψήφισε και μας την επέβαλαν από το παράθυρο. Το ίδιο συνέβη και με τη Λαγκάρντ, που τοποθετήθηκε στην ΕΚΤ.
Οι ηγέτες που έλεγαν ότι έλαβαν το μήνυμα της κάλπης για μια πιο δημοκρατική και αλληλέγγυα Ευρώπη αποφάσισαν ακριβώς το αντίθετο. Επομένως, μας έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια και κανείς δεν τους λέει κουβέντα. Κανονικοί ολιγάρχες!
Να τη χαίρονται, λοιπόν, αυτή την Ευρώπη τους. Αργά ή γρήγορα θα αποτελεί απολίθωμα του παρελθόντος. Διότι οι άνθρωποι που τη διοικούν σήμερα είναι αδιόρθωτοι και μοιραίοι. Είναι απλώς θέμα χρόνου…
