Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Στην κλινική ψυχολογία, η διαρκής αναζήτηση του σημείου ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη είναι το “ιερό δισκοπότηρο” για τη διασφάλιση της συναισθηματικής υγείας. Να ισορροπήσεις, έστω οριακά και δύσκολα, ανάμεσα στην αυθόρμητη τάση προς την οργή, ως αποτέλεσμα μιας άδικης καθημερινότητας, και την εξίσου αυτονόητη αναζήτηση της εσωτερικής ηρεμίας. Που σου προσφέρει το ερέθισμα, το κίνητρο και τις καθαρές σκέψεις για να συνεχίσεις τη διαδρομή, το ταξίδι, αντί να τα παρατήσεις. Να λυγίσεις.
Μια τέτοια συναισθηματική συνθήκη στη διαμορφώνει μια κατάσταση και ένα πρόσωπο. Όσο μάλιστα τα χρόνια διαδέχονται το ένα το άλλο, συνειδητοποιείς ότι η σχέση των δυο παραμέτρων δεν είναι διαζευτική και συγκυριακή. Το πρόσωπο πηγαίνει αγκαλιά με την κατάσταση.
Η Γιορτή της Μητέρας είναι πιθανότατα η πιο γλυκιά γιορτή του κόσμου. Γιατί, η λέξη “μαμά” συνοψίζει πληθυντικές έννοιες αγάπης, στοργής, προσφοράς και θυσίας, ντυμένες όλες με τα χρώματα της ανιδιοτέλειας. Γι’ αυτό και γιορτάζεται τόσο ζωηρά και ηχηρά, σε δημόσια θέα, στα social media, χωρίς να προσπαθεί κανείς να κρατήσει για τον εαυτό του όσα πολλά και όμορφα αισθάνεται για το πρόσωπο που του χάρισε το προνόμιο της ζωής.
Μια μέρα φωτεινή και αισιόδοξη, για όσους έχουν την ευλογία να μπορούν να ευχηθούν δια ζώσης. Να αγκαλιάσουν. Να εισπράξουν ένα ζεστό χαμόγελο. Μια στοργική ματιά.
Μια μέρα συννεφιασμένη και μελαγχολική, για όσους έχασαν το προνόμιο. Και οι ευχές τους, μένουν αναπάντητες. Ακούγονται μονάχα στο μυαλό τους. Και σεργιανίζουν στην καρδιά τους.
Και συνειδητοποιείς ότι χρειάζεται να κολυμπήσεις στις αναμνήσεις μιας ζωής, για ένα υποκατάστατο χαράς, κάθε φορά που η τρέχουσα συγκυρία της ζωής είναι γεμάτη… κενό.
