Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Τα τέσσερα μεγαλύτερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία και Ιταλία), με πληθυσμό περίπου 280 εκατομμυρίων ανθρώπων και το 63% του συνολικού ΑΕΠ της, βρίσκονται σε κρίση. Αν δεν κατορθώσουν να συνεννοηθούν στο πολιτικό επίπεδο, η κρίση θα γίνει πανευρωπαϊκή. Ο λαϊκισμός θα νικήσει.
Το Βατερλώ της καλύτερης ιδέας που γέννησε ποτέ ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, αυτής που κράτησε τα κράτη μακριά από συγκρούσεις και ανταγωνισμούς που κάποτε κατέληγαν σε πολέμους, δεν θα απέχει περισσότερο από τα είκοσι χιλιόμετρα που χωρίζουν τη διοικητική πρωτεύουσα της Ε.Ε. από το σημείο της πιο μεγάλης ήττας κάθε μεγαλεπήβολου σχεδίου.
Προκαλεί θλίψη να βλέπει κανείς την ταλαιπωρία της Γηραιάς Αλβιώνος επειδή κέρδισε ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός. Θλίψη προκαλεί και η «σκληρή στάση» των Βρυξελλών στη διαπραγμάτευση, όσο ορθολογικά κι αν είναι τα κίνητρα. Κανείς δεν θα έπρεπε να θέλει την επιστροφή της Ευρώπης στην εποχή της ντροπιαστικής ντεγκωλικής απόρριψης του Ηνωμένου Βασιλείου. Η αποδοχή ότι ο μεταπολεμικός και ψυχροπολεμικός κόσμος δεν βάδιζε πλέον στον σκοπό του «Britannia rules» έπρεπε να έχει καλύτερη τύχη. Πενήντα πέντε χρόνια αργότερα, κινδυνεύει να βρεθεί, αν μάλιστα δεν «πάρει» τη συμφωνία όπως είναι σήμερα, στην ίδια θέση. Μέλος μιας Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών, διευρυμένης αλλά τόσο στενόχωρης.
Η Γαλλία είναι ήδη το άλλο θύμα του λαϊκισμού. Φαίνεται ότι η εκλογή Μακρόν έδωσε μια μικρή μόνο χρονική ανάσα στην επέλαση του λαϊκισμού. Ηταν αναμενόμενο. Ο Μακρόν έγινε πρόεδρος σε μια αναμέτρηση όπου, στον δεύτερο γύρο, ένας σε κάθε τρεις πολίτες της μεγάλης αυτής χώρας εμπιστεύθηκε την Μαρίν Λεπέν, ενώ προηγουμένως, στον πρώτο γύρο, ένας στους πέντε είχε εκφραστεί υπέρ του «αριστερού» λαϊκισμού του Μελανσόν. Οι οπαδοί των οποίων έδωσαν rendez-vous με φόντο τους βαρύτατους φόρους. Την ώρα που το ασήκωτο κόστος εργασίας, μαζί με τη νοοτροπία «μικρού ελεύθερου χωριού» μέσα στην ρωμαϊκή παγκοσμιοποίηση διώχνει τις καλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, οι οποίες μετακομίζουν ικανότητες, θέσεις εργασίας και, προφανώς, σπουδαία κέρδη.
Για να βρεθούμε ξανά στην αγκαλιά της Γερμανίας, το άλλο θύμα του πιο επικίνδυνου λαϊκισμού. Θα μπορέσει η Μέρκελ να κάνει, στον ελάχιστο χρόνο που θα έχει μετά τις ευρωεκλογές, όσα δεν έκανε όλον αυτό τον καιρό; Πολύ δύσκολο, όταν μάλιστα το γερμανικό μοντέλο έχει προκαλέσει μια τόσο βαθιά διχόνοια στην Ευρώπη. Οι ευρωεκλογές του ’19 θα γίνουν με τον ευρωλαϊκισμό να έχει μαζέψει κρίσιμους «πόντους».
